2ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ

- Τον είδες με τα μάτια σου, γιαγιά το Βασιλέα,

ή μήπως και σε φάνηκε, σαν όνειρο να πούμε,

σαν παραμύθι τάχα;

-Τον είδα με τα μάτια μου, ωσάν κι εσένα νέα,

πα να γενώ κατό χρονώ, κι ακόμα το θυμούμαι,

σαν νάταν χθες μονάχα.

-Στη Πόλη, στη Χρυσόπορτα, στον πύργο από κάτου,

είν΄ ένα σπήλαιο πλατύ, στρωμένο σαν παλάτι,

σαν άγιο παρακκλήσι.

Κανένας Τούρκος δεν μπορεί να κρατηθεί κοντά του,

κανείς της σιδερόπορτας να βρει το μονοπάτι,

να πα να το μηνύση.

................................................

- Και θάρθη ναι, γιαγιάκα μου;

 - Θάρθη, παιδί μου, θάρθη.

Και όταν έρθη τι χαρά στη γη στην οικουμένη,

σ' όποιους θα ζούνε τότε!

Διπλό τριπλό θα πάρουμεν αυτό που μας επάρθη,

κ' η Πόλη κ' η Αγιά Σοφιά δική μας θε να γένη.

 - Πότε, γιαγιά μου; Πότε;

............................................

Γεώργιος Βιζυηνός : Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ

...Ανοίγει τα μάτια ο Καλλίνικος. Και τι να δει; Από την πλώρη από την πρύμη, από τις μπάντες κάθε ρωμαίικου καραβιού εξακοντίζονται φλόγες τεράστιες, που κατακαίν τα πλοία των Σαρακηνών. Οι ναύτες μας, πάνω απ' τα ξάρτια, σφεντονίζουν μικρά σταμνάκια, που μόλις πέφτουν στη θάλασσα ? ανάμεσα στα καράβια του εχτρού- σπάνε και κάνουν το νερό ολόγυρα να φλέγεται. Παίρνουν φωτιά τα' αγαρηνά καράβια, καίγονται σα λαμπάδες! Οι ναύτες τους πέφτουν στη θάλασσα, να γλιτώσουν, μα η θάλασσα καίγεται πέρα ως πέρα! «Αλλάχ! Αλλάχ!» φωνάζουν και ψήνονται ζωντανοί ? θάνατος φριχτός! «Χριστός νικά!» αποκρίνονται οι δικοί μας... Μέσα σε λίγη ώρα ο Κεράτιος ήταν γεμάτος φλεγόμενα καράβια και καψαλισμένα κουφάρια. Ο αραβικός στόλος δεν υπάρχει πια!...

Μ. Καραγάτσης: ΣΕΡΓΙΟΣ ΚΑΙ ΒΑΚΧΟΣ

Αυτές τις μέρες διάβαζα δημοτικά τραγούδια,

Για τα άθλα των κλεφτών και τους πολέμους,

Πράγματα συμπαθητικά, δικά μας Γραικικά.

Διάβαζα και τα πένθιμα για το χαμό της Πόλης

«Πήραν την Πόλη, πήραν την, πήραν τη Σαλονίκη».

Και την Φωνή που εκεί που οι δυο εψέλναν,

«ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης»,

ακούσθηκε κ' είπε να πάψουν πια

«πάψτε παπάδες τα χαρτιά και κλείστε τα βαγγέλια»

πήραν την Πόλη, πήραν την, πήραν τη Σαλονίκη...

 Κ.Π. Καβάφης: ΠΑΡΘΕΝ

«...Το Βυζάντιο είναι ένα άλλο πράγμα. Είναι ο καιρός και ο τόπος που ζούσανε οι άνθρωποι με τον πόθο του υπερφυσικού, της αιωνιότητας. Γι' αυτό έχει αυτή την παράξενη και μυστηριώδη ιδιορρυθμία, που δεν τη θέλουνε οι άνθρωποι που οι πόθοι τους δεν βγαίνουνε έξω από το μέτρο κι από τον ορθό λόγο, δηλαδή που είναι κολλημένοι στην κοινοτυπία των υλικών συγκινήσεων.

Οι Βυζαντινοί πιστεύανε στα μυστήρια και στην αλήθεια που αποκάλυψε ο Χριστός, ήγουν στον θαυμαστόν κόσμο που βρίσκεται πέρα από ότι πιάνουνε οι αισθήσεις και το μυαλό, ενώ ο αρχαίος σταματούσε ως εκεί...»

 Φώτης Κόντογλου: Η ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ

...Τα ωραία νησιά, τα τραγικά νησιά, τα εννιά ερμονήσια.

Με τη χλωρή την Πρίγκιπο, με τη γυμνή την Πρώτη

στην αγκαλιά του Μαρμαρά κουλουριαστά πλαγιάζουν...

Κι ο Μάης ο λάγνος βασιλιάς με το Φεγγάρι

πλέκει παθητικές κι αχόρταγες αγάπες μεθυσμένες

από τα' ασώματα πουλιά κι από τα περιγιάλια

τα θρακικά, τα μουσικά και ακοίμητα, που ο γήλιος

ο Ανατολίτικος αδρύς τα ζει και τα πυρώνει...

Κωστής Παλαμάς: Η ΦΛΟΓΕΡΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ

Ο κόσμος τω Βυζαντινών , παρελθόν αρκετά μακρινό ήδη, εξακολουθεί να είναι για μας πλούσια κληρονομιά πνευματική στο ζωντανό παρόν.

Αρχινώ από τα σχετικά με την καλλιγραφία. Ήταν ένα λίαν εκτιμώμενο και αρκετά προσοδοφόρο επάγγελμα στη Βυζαντινή εποχή.

Μέγα μέρος της κλασικής ελληνικής μας παράδοσης μας είναι γνωστό από τα χειρόγραφα Βυζαντινών καλλιγράφων, πολύ συχνά εικονογραφημένα.

Η υπομονή αντίκρυ στη ροή του χρόνου και τη ματαιότητα, είναι ό,τι βαθύτερο μπορεί να μας διδάξει η Βυζαντινή καλλιγραφία...

Ν.Γ.Πεντζίκης: Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ

Όσο χωνόμουν στην εποχή του Αλέξιου Κομνηνού, διαπίστωνα ότι εμείς, στο τέλος της δεύτερης μετά Χριστόν χιλιετηρίδας, δεν διαφέρουμε και πολύ από εκείνους τους ανθρώπους που υποδέχονταν, υποσκάπτοντας αλόγιστα το παρόν τους, ολομόναχοι, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, τον δωδέκατο αιώνα. Οι Βυζαντινοί που αυτοαποκαλούνταν Ρωμαίοι, μιλούσαν ελληνικά και αγωνίζονταν για την ορθή χριστιανική πίστη τους, όπως εγώ τους έζησα και τους αγάπησα, αποτύπωσαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους επάνω μας. Χωρίς αυτούς, το πρόσωπό μας σήμερα θα ήταν άλλο. Έτσι, αποφασίζοντας να γράψω ένα βιβλίο με θέμα τη ζωή και το έργο του Αλέξιου Κομνηνού, ήταν σαν να γράφω ένα βιβλίο για την εποχή μας, μέσα από τούτο το παρόν που μας συντηρεί και μας ορίζει. Όλα αλλάζουν και το ποτάμι κυλά, και δυο φορές στο ίδιο νερό δεν θα μπορούσαμε να κοιτάξουμε το πρόσωπό μας, οι πηγές όμως παραμένουν πάντα πηγές και ο πυρήνας πυρήνας, ο άνθρωπος στην πεμπτουσία του δεν αλλάζει, και ο Έλληνας δεν είναι παρά Βυζαντινός κάτω απ' τον ίσκιο της Ακρόπολης.

Μάρω Δούκα : ΕΝΑΣ ΣΚΟΥΦΟΣ ΑΠΟ ΠΟΡΦΥΡΑ

Τα σταχυολογήματα είναι απ' το βιβλίο του Στρατή Πασχάλη

«ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ», Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Για την Αντιγραφή

Ο Δ/ντής του Σχολείου

Κυρούδης Νέστωρ